Kusttram in België

hotel blankenberge

Aan het begin van de 20e eeuw had België het grootste tramnetwerk ter wereld, de zogenaamde lokale spoorwegen. Trams werden aangedreven door een stoommachine en met de uitvinding van elektrische tractie werd minder dan een derde van de meer dan 5.000 kilometer lijnen geëlektrificeerd. Tot op heden is er slechts één relictroute met een lengte van 67 km, die wordt beschouwd als de langste ter wereld.

De beroemde Kusttram doorkruist bijna heel België langs de Noordzeekust in twee en een half uur, van de grens van Nederland tot de grens van Frankrijk. De belangrijkste badplaatsen van het land zijn aan de lijn geregen, als kralen aan een koord, waarlangs een tram passeert en ze verbindt met de grootste stad aan de kust van Oostende. In totaal heeft de route 68 haltes en loopt het grootste deel langs de zandduinen. In Oostende zelf is de lijn op een dam gebouwd en bieden de tramramen uitzicht op de Noordzee.

In 2012, ter gelegenheid van de 125ste verjaardag van de tram in De Panne, organiseerde de tramremise een tentoonstelling van trams die op verschillende momenten op deze legendarische route reden.

Het moet gezegd worden dat de kusttram slechts een klein onderdeel is van het voorheen bestaande spoorwegsysteem in België: regulier en vicinaal (lokaal). In 1870 bedroeg de totale lengte van de reguliere spoorwegen in België meer dan 3100 km, en in 1912 – 5000 km. In 1948 begon de achteruitgang van de spoorwegcommunicatie echter, werden enkele van de onrendabele routes afgeschaft en vandaag de dag is er nog maar 3578 km over.

De eerste lijnen werden al in 1885 geopend en het netwerk breidde zich snel uit. In 1925 bereikte het zijn maximale lengte – 5200 km. Met de ontwikkeling van de auto-industrie werden tramlijnen echter geleidelijk geëlimineerd en vervangen door buslijnen. In 1991 waren er nog maar 105 km tramlijnen over, waarvan 67 km op de kusttramlijn.

Na de trein was de creatie van de tram de tweede revolutie in het vervoer, en zijn verschijning aan de Belgische kust versnelde de ontwikkeling van het toerisme in onderontwikkelde kustregio’s. Nu kunnen we met enige zekerheid zeggen dat het hoofddoel van de kusttram het recreatieve en toeristische aspect is. Dit ondanks het feit dat onder de Spoorwegwet van 1885 de tram een ​​goedkope oplossing moest zijn om dorpen, landbouwbedrijven en lokale industriële rijkdom in dunbevolkte gebieden aan te sluiten op het bestaande openbaar vervoer. Deze tramlijn verbond in het begin inderdaad de polderdorpen, maar werd al snel geheroriënteerd naar de zee en het strand, aangezien de grote toeristische vraag naar de kusttram al vanaf het begin duidelijk was.

Als de trein een geweldige manier was om naar de kust te komen, dan werd de tram een ​​uitstekende methode om de hele kust als panoramisch uitzicht te verkennen. In de 19e eeuw werd de Belgische kust een bruisende strook kustplaatsen en badplaatsen. De trein en tram speelden hierin een doorslaggevende rol. Het uiterlijk van de trein was het startpunt voor de ontwikkeling van een relatief woestijngebied met verschillende forten en vissersdorpjes en het tot een grote badplaats te maken. Door de opening van de spoorlijn Brussel-Oostende in 1838 konden Belgen en buitenlanders gemakkelijk de kust bereiken. In 1863 verscheen een station in Blankenberg, en in 1970 stations in Heist, Nieuwpoort en Adinkerk. Toeristen die met de trein naar een resort waren gekomen, konden echter niet met hetzelfde gemak langs de hele kust reizen. Bovendien waren in Nieuwpoort en Adinkerk de stations ver van de kade en hotels, en moesten toeristen er te paard komen. Veel hotels begonnen hun eigen vervoer aan te bieden om passagiers en hun bagage van het dorp naar de hotels aan de kust te vervoeren.

In 1875 ontstond het idee om een ​​kusttramlijn te ontwikkelen, die de communicatie tussen badplaatsen moest stimuleren, de toegang tot het strand zou verbeteren en de bouw van villa’s en hotels zou bevorderen. De aanleg van de kustlijn was in het belang van de staat: het verbeteren van de bereikbaarheid van kustgebieden zou onvermijdelijk leiden tot een waardevermeerdering van het duin, dat op dat moment eigendom was van de staat. Het duurde echter tien jaar vanaf het moment dat het idee werd geboren tot de implementatie ervan. Dit werd pas mogelijk na de oprichting in 1884 van de “National Vicinal Railways Company”.